To The Settlement γυρισμένο σε μια ήσυχη αγροτική περιοχή, μας μεταφέρει μια εικόνα ενός καθαρού, ευτυχισμένου τόπου, όπου οι άνθρωποι ζουν και εργάζονται μαζί, σε απόλυτη αρμονία. Παρόλα αυτά σταδιακά αλλά συστηματικά δημιουργείται ένα αυξανόμενο ανεξήγητο αίσθημα άγχους και απελπισίας.
Ο Jean-Luc Godard ισχυρίστηκε κάποτε ότι αν η σκηνοθεσία είναι «βλέμμα», το μοντάζ είναι «ο χτύπος της καρδιάς». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα εκτιμούσε το έργο του Λευκορώσου ντοκιμαντέριστα Sergei Loznitsa , που πολλές από τις ταινίες του κάνουν απίστευτη χρήση οπτικών αρχείων από κρίσιμες περιόδους της σοβιετικής ιστορίας.
Ο Sergei Loznitsa, παραγωγός ταινιών και σκηνοθέτης από τη Λευκορωσία, γεννημένος το 1964, αποφοίτησε από το ρωσικό κρατικό ινστιτούτο κινηματογράφου (VGIK) στη Μόσχα το 1997. Έχει σκηνοθετήσει 16 ντοκιμαντέρ και έχει λάβει πολλά διεθνή βραβεία.
Στο The Settlement δεν υπάρχει ιστορία, ούτε επικρατεί νήμα, αντί για 80 λεπτά θα μπορούσε να είναι 800 εξίσου εύκολα, όπου μας αφηγείται μια μέρα από τη ζωή μιας παράξενης κοινότητας στη ρωσική ύπαιθρο.
Δείχνει ότι οι κάτοικοι ενός αγροτικού οικισμού φαινομενικά τουλάχιστον εμπλέκονται στην καθημερινή γεωργική εργασία – στη συγκομιδή των χωραφιών, στην κοπή του ξύλου, στην εργασία σε πριονιστήριο και στη διατήρηση μιας ανυπόφορης από τους ήχους και τους ρυθμούς αγροτικής ζωής.
Καθώς η ομίχλη αποσύρεται από τα χωράφια, οι εργάτες πεζοπορούν στις διάφορες δουλειές τους, χωρίς ένδειξη ότι πρόκειται για κάτι άλλο από ένα τυπικό χωριό. Ωστόσο, αυτοί οι άνθρωποι, αν και γαλήνιοι, δείχνουν επίσης κάπως ιδιόμορφοι.
Καθώς η ταινία εξελίσσεται, ο θεατής συνειδητοποιεί ότι οι εργάτες είναι στην πραγματικότητα ασθενείς. Οι καθημερινές δουλειές τους εξυπηρετούν μόνο θεραπευτικούς σκοπούς. Είναι η ταινία μια παραβολή της μετα-σοβιετικής κοινωνίας, μια απόδειξη της σημασίας της φύσης στις σύγχρονες ζωές ή μια μεταφορά του πόσο ομοιάζει η τρέλα με την κανονικότητα;
